mijn verhaal
Geplaatst: 23 dec 2007, 12:02
Op 23/11 ging ik op controle bij de gyn. alles was ok, tot ze voelde voor eventuele opening.
haar gezicht sprak boekdelen...
blijkbaar had ik al 3cm opening en praktisch geen baarmoederhals meer...
ik mocht dus niet meer naar huis, ik moest in het ziekenhuis verblijven met bakster en pillekes om de eventuele geboorte tegen te houden. ook vooral omdat ik niets voelde. Op de monitor bleek ik ook wel weeen te hebben maar ik voelde niks...
dus een weekje ziekenhuis werd mij voorgeschreven, volledige platte rust...
toen ze me de voorlaatste dat op pillekes overschakelden bleken deze niet te helpen, de weeen verschenen weer op de monitor (ik voelde nog steeds niks) dus terug aan de bakster want 33 weken (bijna 34) was echt nog veel te vroeg....
dan nog een weekje in het ziekenhuis, en dan mocht ik vrijdag 7/12 naar huis, uiteraard ook voor platte rust, maar deze keer leken de pillekes wel te helpen.
zaterdagmorgen 8/12 sta ik op en was ik me, en ga ik naar toilet... da vocht bleef lopen, zo altijd met straaltjes... ik zei tegen mijn man, hier is iets nie just, ... wij s middags terug naar het ziekenhuis...
de opening was nog steeds 3 cm en de baarmoederhals was terug iets verdikt (door het rusten) naar een goeie halve cm...
ik mocht niet meer naar huis, want er was een baarmoedervliesscheur ergens bovenaan...
en dan de volgende nacht om 4.30u kreeg ik zo lichte krampen, ik dacht ja, zal ik maar iemand roepen he, da zal allicht het begin zijn (gezien ik eerder nog niks had gevoeld)
en jawel, twaren dus weeen, maar heel zachtjes,
om 6.30u begonnen ze te vermeerderen en toen mocht ik naar de bevallingskamer... rond 8.30u gaven ze iets bij om de weeen wat meer op te wekken omdat ze delimiet van 24u (dat die scheur was opgetreden) niet te veel wilden overschrijden.
ik had enorm last in mijn rug van de weeen (mijn buik niet eigenlijk). maar Mauro lag op mijn staartbeentje, en vandaar ook dat het dus zo enorm zeer deed in mijn rug...
maar al bij al mag ik niet klagen om 10.45u was Mauro er dan eindelijk... en ik moet zeggen, van de knip (dubbele knip gehad) heb ik meer last (nu nog , jeuk) dan vande bevalling zelf. Zoals ze zeggen die bevalling vergeet ge rap, das just, maar ik vind die knip toch niet zo snel te vergeten maja, kom, we hebben iets moois in de plaats gekregen...
en tis gezond...
dat is het belangrijkste
haar gezicht sprak boekdelen...
blijkbaar had ik al 3cm opening en praktisch geen baarmoederhals meer...
ik mocht dus niet meer naar huis, ik moest in het ziekenhuis verblijven met bakster en pillekes om de eventuele geboorte tegen te houden. ook vooral omdat ik niets voelde. Op de monitor bleek ik ook wel weeen te hebben maar ik voelde niks...
dus een weekje ziekenhuis werd mij voorgeschreven, volledige platte rust...
toen ze me de voorlaatste dat op pillekes overschakelden bleken deze niet te helpen, de weeen verschenen weer op de monitor (ik voelde nog steeds niks) dus terug aan de bakster want 33 weken (bijna 34) was echt nog veel te vroeg....
dan nog een weekje in het ziekenhuis, en dan mocht ik vrijdag 7/12 naar huis, uiteraard ook voor platte rust, maar deze keer leken de pillekes wel te helpen.
zaterdagmorgen 8/12 sta ik op en was ik me, en ga ik naar toilet... da vocht bleef lopen, zo altijd met straaltjes... ik zei tegen mijn man, hier is iets nie just, ... wij s middags terug naar het ziekenhuis...
de opening was nog steeds 3 cm en de baarmoederhals was terug iets verdikt (door het rusten) naar een goeie halve cm...
ik mocht niet meer naar huis, want er was een baarmoedervliesscheur ergens bovenaan...
en dan de volgende nacht om 4.30u kreeg ik zo lichte krampen, ik dacht ja, zal ik maar iemand roepen he, da zal allicht het begin zijn (gezien ik eerder nog niks had gevoeld)
en jawel, twaren dus weeen, maar heel zachtjes,
om 6.30u begonnen ze te vermeerderen en toen mocht ik naar de bevallingskamer... rond 8.30u gaven ze iets bij om de weeen wat meer op te wekken omdat ze delimiet van 24u (dat die scheur was opgetreden) niet te veel wilden overschrijden.
ik had enorm last in mijn rug van de weeen (mijn buik niet eigenlijk). maar Mauro lag op mijn staartbeentje, en vandaar ook dat het dus zo enorm zeer deed in mijn rug...
maar al bij al mag ik niet klagen om 10.45u was Mauro er dan eindelijk... en ik moet zeggen, van de knip (dubbele knip gehad) heb ik meer last (nu nog , jeuk) dan vande bevalling zelf. Zoals ze zeggen die bevalling vergeet ge rap, das just, maar ik vind die knip toch niet zo snel te vergeten maja, kom, we hebben iets moois in de plaats gekregen...
en tis gezond...
dat is het belangrijkste