hebben jullie ook zo'n last van moodswings?
ik kan van ongelooflijk vrolijk en "ik kan de wereld aan" ineens omslaan naar "doeme toch, ik kruip in m'n bed en kom er niet meer uit vandaag" of "nu ga 'k een potje janken en 'k weet niet waarom"...
een opmerking over m'n gewicht (eergisteren de buurvrouw; ik vraag aan m'n man of hij vindt dat ik zwaarben verdikt en hij bevestigt alleen maar met de melding dat hij vrmoedt dat ik veel snoep), commentaar op m'n kookkunsten, bepaalde ideeën (gisterenav moesten we naar 'n verjaardagsfeestje van een vriend van m'n man, zijn vriendin is een ongelooflijke zaag en 't idee dat ze weer zou zagen en klagen maakte mij al sleht gezind voor de rest van de avond),... 't is allemaal genoeg om mij heel negatief te doen zijn en denken...
niet leuk voor m'n man... hij zegt dat hij wel snapt dat het voor mij niet altijd even simpel is met die hormonen en die kwaaltjes enz, maar dat de moeite toch van beide kanten zou mogen komen...
hij heeft wel gelijk, maar 'k heb het gevoel dat ik er niets aan kan doen. dat overrompelt mij enorm... op werkdagen heb ik dat precies minder dan op weekenddagen. raar he...
mijn man doet ongelooflijk zijn best om mij op zo'n momenten niet teveel in de weg te lopen, hij neemt veel huish taken op hem enz, dus ik vind dat ik hem stank voor dank geef.
herkent iemand dat? gaat dat over
? mijn man was content te horen dat ik m'n regels niet meer zou krijgen gedurende 9m net omdat ik in die periodes ook onredelijk kan zijn, maar hij vindt nu (terecht) dat er niet veel verschil is met voordien...hij heeft er dus last van, maar ik ook...
grts
s
. 'k Doe hier precies niet anders, de laatste maanden.
!
(voor mij dan toch 
.
.