Het is voorbij...
Moderators:Welcome, flupke, Moderators
Hallo iedereen
ik wilde even mijn verhaal kwijt. Misschien kan ik het geloven wanneer ik mijn eigen woorden op het scherm zie.
Na 12 weken zwangerschap en een nacht van hevige bloedingen, ben ik ons vruchtje verloren. Ik durf niet te zeggen 'ons kindje' want dat maakt het erger.
Het was onze eerste zwangerschap en we hadden er ons leven op gericht.
Het zou ons liefdeskind worden, het eerste van ons groot gezin.
Helaas werd hier anders over beslist.
Nog maar enkele dagen voor de miskraam hoorde ik de mensen zeggen dat nu de leuke periode zou aanbreken: ik begon een buikje te krijgen en binnenkort zou ik het ook voelen, de vermoeidheid zou verminderen en we zouden zijn nestje beginnen op te zetten.
Toch niet...
We weten beide dat dit enkel een tegenslag is, dat we in de toekomst nog kinderen zullen krijgen en dat onze droom werkelijkheid kan worden, maar het neemt niet weg dat de klap zo hard aankomt. De gloeiende vingerafdrukken staan nog brandend op ons gezicht.
's Morgens lijkt het allemaal ok en denk je nog dat het een nachtmerrie is geweest, maar eens je goed wakker wordt besef je dat het echt is en dan begint de dagelijkse pijn.
We kijken uit naar de dag waarop we met zekerheid kunnen zeggen dat we dit achter ons hebben gelaten.
De troostende woorden die niet helpen en de goedbedoelde raad die het allemaal erger maakt, we moeten er door...
Veel sterkte aan iedereen
[/size][/color][/color]
ik wilde even mijn verhaal kwijt. Misschien kan ik het geloven wanneer ik mijn eigen woorden op het scherm zie.
Na 12 weken zwangerschap en een nacht van hevige bloedingen, ben ik ons vruchtje verloren. Ik durf niet te zeggen 'ons kindje' want dat maakt het erger.
Het was onze eerste zwangerschap en we hadden er ons leven op gericht.
Het zou ons liefdeskind worden, het eerste van ons groot gezin.
Helaas werd hier anders over beslist.
Nog maar enkele dagen voor de miskraam hoorde ik de mensen zeggen dat nu de leuke periode zou aanbreken: ik begon een buikje te krijgen en binnenkort zou ik het ook voelen, de vermoeidheid zou verminderen en we zouden zijn nestje beginnen op te zetten.
Toch niet...
We weten beide dat dit enkel een tegenslag is, dat we in de toekomst nog kinderen zullen krijgen en dat onze droom werkelijkheid kan worden, maar het neemt niet weg dat de klap zo hard aankomt. De gloeiende vingerafdrukken staan nog brandend op ons gezicht.
's Morgens lijkt het allemaal ok en denk je nog dat het een nachtmerrie is geweest, maar eens je goed wakker wordt besef je dat het echt is en dan begint de dagelijkse pijn.
We kijken uit naar de dag waarop we met zekerheid kunnen zeggen dat we dit achter ons hebben gelaten.
De troostende woorden die niet helpen en de goedbedoelde raad die het allemaal erger maakt, we moeten er door...
Veel sterkte aan iedereen
[/size][/color][/color]
Hey,
Ik wens je alvast heel veel sterkte met dit verlies. Ik heb afgelopen weekend ook een miskraam gehad, maar ik was nog maar 8 weken. Het vruchtje was echter al gestopt met groeien op 5 1/2 weken. Dus was het bij nog geen echt mensje. Ik heb bij de eerste echo ook geen hartslag gehoord. En daar ben ik nu blij om. Het blije moment bij de gynaecoloog is er bij ons nooit geweest. Dat kun je dus niet echt vergelijken met jouw verlies, maar ik kan me wel inleven in jouw situatie. Aan 3 maanden begint dat echt al een kindje te worden en begin je al veel plannen te maken en voorbereidingen te treffen. Opeens val je in een gat, een leegte. Als ik 's morgens wakker wordt voel ik me goed, tot ik begin na te denken en het allemaal weer tot me doordringt. Ook 's avonds heb ik het moeilijk als ik ga slapen. Mijn vriend valt rustig is slaap en dan lig ik daar... in de stilte. Te denken aan wat had kunnen zijn, maar niet heeft mogen zijn. Het was ook mijn eerste zwangerschap.
Ik wens jullie alvast uit de grond van mijn hart heel veel sterkte met de vewerking van dit verlies en hoop dat, nadat jullie dit verlies een plaatsje gegeven hebt in jullie leven, opnieuw terug snel zwanger worden.
Hou de moed erin meisje
groetjes cindy
Ik wens je alvast heel veel sterkte met dit verlies. Ik heb afgelopen weekend ook een miskraam gehad, maar ik was nog maar 8 weken. Het vruchtje was echter al gestopt met groeien op 5 1/2 weken. Dus was het bij nog geen echt mensje. Ik heb bij de eerste echo ook geen hartslag gehoord. En daar ben ik nu blij om. Het blije moment bij de gynaecoloog is er bij ons nooit geweest. Dat kun je dus niet echt vergelijken met jouw verlies, maar ik kan me wel inleven in jouw situatie. Aan 3 maanden begint dat echt al een kindje te worden en begin je al veel plannen te maken en voorbereidingen te treffen. Opeens val je in een gat, een leegte. Als ik 's morgens wakker wordt voel ik me goed, tot ik begin na te denken en het allemaal weer tot me doordringt. Ook 's avonds heb ik het moeilijk als ik ga slapen. Mijn vriend valt rustig is slaap en dan lig ik daar... in de stilte. Te denken aan wat had kunnen zijn, maar niet heeft mogen zijn. Het was ook mijn eerste zwangerschap.
Ik wens jullie alvast uit de grond van mijn hart heel veel sterkte met de vewerking van dit verlies en hoop dat, nadat jullie dit verlies een plaatsje gegeven hebt in jullie leven, opnieuw terug snel zwanger worden.
Hou de moed erin meisje
groetjes cindy
- jong moederke
- Pas blauw
- Berichten:0
- Lid geworden op:27 jul 2005, 14:54
-
- Moderator
- Berichten:0
- Lid geworden op:26 dec 2004, 16:09
- Locatie:Sint-Andries (Brugge)
- Contacteer:
Ook ik wou iedereen die dit meemaakte heel veel moed toewensen.
Ik kan me niet inbeelden wat het is.
Toen ik zwanger was van febe had ik op 10 weken een bloeding, in razend tempo naar spoed, maar het was mijn baarmoederhals die bloedde. Dus het was eigenlijk niet erg. Het was een pak van mijn hart, want zo iets meemaken verdient niemand he
Ik kan me niet inbeelden wat het is.
Toen ik zwanger was van febe had ik op 10 weken een bloeding, in razend tempo naar spoed, maar het was mijn baarmoederhals die bloedde. Dus het was eigenlijk niet erg. Het was een pak van mijn hart, want zo iets meemaken verdient niemand he