Babyforum.be

Milan* is overleden in mijn buik bij een zwangerschap van 11 weken, hij is geboren op 22 april 1998. De moederkoek heeft zich los gelaten.

Hij is mijn eerste kindje, op 1 augustus kreeg Milan* een halfzusje Hope*.


Milan* heeft zijn papa bij zich gekregen op 15 februari 1999, hij is omgekomen in een autoongeluk en is vanuit mijn armen naar zijn zoon vertrokken op 18 jarige leeftijd.

Ze hebben jou helemaal niet gespaard hé?
Veel sterkte!

Vind even geen woorden
Wil je veel sterkte en moed toewensen...

veel sterkte

ik vind dit ook jammer voor jou zeg,

amai kheb een krop in de keel mijn papa is ook op 15 februari gestorven.
heel veel sterkte!

Jij bent blijkbaar nog niet gespaard gebleven
Veel sterkte!

amaai ik heb hier geen woorden voor
eerst je kind verliezen en daarna je partner

dan nog Hope, hoever was je dan als ik vragen mag ?

heel veel sterkte in ieder geval, en hopelijk gaat deze zwangerschap wel vlot, ik wens je het allerbeste toe

Hier zijn geen woorden voor...veel sterkte!

Hier ook stil van geworden...heel veel sterkte...

amai dat moet verschrikkelijk zijn voor je, hopelijk verloppt deze keer alles vlotjes want je hebt het verdiend

veel sterkte!!

ik wordt hier heel stil van. veel sterkte!

Dank jullie wel allemaal.

Schorpioentje Hope* is levenloos geboren na een zwangerschap van 24 weken

Bedankt voor je lieve woordjes. Ze zijn zeker bij me.
Ik wordt in mijn familie niet echt getroost, in tegendeel. Maar das nogal een heel lang verhaal. Het komt erop neer dat ik na dinsdag de afgelope kerstdag zo een felle ruzie heb gehad met mijn ma dat ik hen niet meer hoef te zien. en mijn grootmoeder daar mee is het al een paar maanden koude oorlog. Gelukkig zijn mijn toekomstige schoonouders schatten van mensen en heb ik hele goede vrienden. Ik heb ook een eigen forum voor mamas en papas van engeltjes en daar voel ik me heel goed thuis. Dus op zich krijg ik wel veel steun. Dit maakt ook dat ik er heel goed over kan vertellen, ik heb al zoveel moeten doorzwemmen dat ik niet meer zwijg over wat er vanbinnen zit.

Het leven heeft jou echt wel niet gespaard hé...
Wordt er stil van, hopelijk kan je er toch met iemand over praten.
Hier is ook altijd wel een luisterend oor te vinden hoor.
Veel liefs en sterkte!

Ik word er stil van...
Pff.. ik heb er even geen woorden voor.

Veel sterkte toegewenst van ons!!

Kom je hartje maar zoveel luchten als je wil, er zijn hier ontzettend veel luisterende oortjes!

Zoveel verdriet te verwerken krijgen ...........ook hier weinig woorden daarvoor maar weet dat je hier altijd welkom bent en hier heel veel lieve mensen zijn die jou door dik en dun willen steunen!


Liefs Aicha

geen woorden...

veel sterkte en moed... Hopelijk heb je het allemaal een plaatsje kunnen geven

Elk heeft zo zijn manier van verwerken. Bij mij helpt het ook om er veel over te praten.
Het komt erop neer dat je elkanders manier van verwerken moet respecteren. In het begin moeilijk maar na een tijdje lukt het wel.
Heel veel sterkte Ina. Mijn familie is Jorg ook vergeten en dat doet me elk jaar op 28/6 zoveel pijn.

Dank jullie wel. Een plekje geven, nee dat heb ik nog niet gedaan en ik denk ook niet dat dat ooit gaat komen.

Ik heb enorm veel aan lotgenoten contact. Ik heb een maand na het overlijden van Hope* een eigen forum opgestart en daar kan ik echt mezelf zijn. Vind ik heel belangrijk, zou niet weten wat ik zonder al die lieve mensen moest doen.

Lieve Muppet, bij mij in de familie gaat het echt niet meer en ga hen ook niets meer laten horen. Het is genoeg geweest. Ik stuur je even een pb.

hey ina,

wat heb je al veel meegemaakt!
blij dat je wel mensen hebt waar je je hart kan luchten
jammer dat je familie er niet voor je wil of kan zijn. wij kennen dat hier ook maar al te goed met de schoonfamilie.

veel sterkte, ook zeker met deze moeilijke dagen

Ina heel erg voor je ,ik lees het nu ook pas van de papa...zoveel verdriet op korte tijd ... het is bijna niet menselijk ...
hoop dat je nu een mooie periode mag tegemoed gaan ,met de mensen die er zijn voor je en waar jeje goed bij voelt...
want vrienden kies je ...maar je familie niet

ik weet echt niet wat ik hir op moet zeggen ik hoop dat je nu echt gelukkig kan worden en gespaard bijft van alle ellende

Idd ramestampertje, familie kies je niet.

Geeft niet dat jullie niet weten wat zeggen. Ik zou het zelf niet weten als ik het niet zou hebben meegemaakt. Maar dat jullie gewoon een berichtje achterlaten, doet al zoveel. Dank jullie

Jammer dat ik het zeg en jullie bedoelen dit heel goed, maar gelukkig worden, ik weet het niet. Je blijft getekend, ik kan het zelfs nu niet over mijn lippen krijgen om dadelijk iemand een "gelukkig" nieuwjaar te wensen. Het gene wat ik dan zeg is het beste voor het komende jaar. En als mensen dat tegen mij zeggen, dan denk ik gelukkige, nee dat zal het niet worden...

ina, ik heb een goede vriendin die haar kindje ook verloren is rond 6 maanden zwangerschap, daarnaast heeft zij nog 3 miskramen gehad
zij is nu terug zwanger
mensen denken vaak dat nu alles goed is omdat ze terug zwanger is
maar het gemis van yoran blijft
ik weet ook dat ze blij zal zijn dat ze die momenten van 12 weken en 24 weken voorbij zal zijn maar dat de angst toch blijft dat er iets mis zou lopen.

in de tijd dat ik zwanger was van onze miatan heeft ze minder contact met me opgenomen, ik heb haar de ruimte gegeven want kon goed snappen dat het moeilijk was voor haar. Ze was blij voor me maar kon de confrontatie niet aan.
Ook na de bevalling heb ik het aan haar overgelaten om zelf contact op te nemen.
Zij stuit op veel onbegrip in haar omgeving (collega's op het werk enzo!)
we praten er ook nog veel over, yoran maakt deel uit van haar leven en dat zal zo blijven. Yoran is haar eerste kindje en zal dat blijven. Zoiets wis je niet zomaar uit. Ze is een ongelooflijk sterke vrouw dat ze dit kan dragen. En dat denk ik van jou ook ina, om zo'n gebeurtenissen mee te dragen in je leven, daar moet je enorm sterk voor zijn.

Lieve Beefje,

Ik kan me heel goed terug vinden in je woorden. Vele mensen begrijpen het idd niet echt. Je krijgt dan van die reacties van "het zal wel een foutje van de natuur zijn", "je krijgt vast gauw een kindje", "je hebt hen niet gekend", "het is nu al 5 maanden, dat je nu nog treurt", "waarom heb je foto's getrokken, ik zou die weggooien". Zo een dingen worden er onder andere tegen je gezegd en die komen hard aan. In het begin werd ik razend, nu denk ik bij mezelf ach ze weten niet beter, en maar goed ook. Milan* en Hope* zullen inderdaad altijd in mijn leven zijn, onvervangbaar en aanwezig. Als iemand me vraagt heb je kinderen dan zeg ik ja: twee op de wolkjes en twee in mijn buik. En zoals op kaartjes daar staan ze bij. Voor mij zijn ze mijn kindjes en iemand die dat niet kan begrijpen, het is hun probleem. Het klinkt misschien hard, maar ik ben erzo door geworden.
En foto's weggooien, NOOIT, het zijn buiten kleertjes en dergelijke het enige tastbare dat we nog hebben.
Ze zullen in alles altijd aanwezig zijn en in mijn hart

Bedankt voor je lieve woorden.